ปากกาด้ามนั้น

          เคยซื้อปากกาหมึกซึมมาด้ามหนึ่ง เพราะอยากมีของแพงกับเขาบ้าง  ซื้อเสร็จก็เอามาทดลองด้วยความชื่นชม  นานๆก็เอามาลองเขียนสักที          มีอยู่วันหนึ่ง ทำปากกาหมึกซึมด้ามนั้นตกพื้น  ตรงด้านปลายแหลมหด ปลายปากเบ้ออกจากกันเล็กน้อย  ตอนนั้นรู้สึกเสียดายมากเพราะเขียนไม่ได้แล้ว หมึกไม่ออก  เลยไม่แตะต้องมันอีกแล้วเก็บมันไว้ในซอกหนึ่งของลิ้นชัก

          เวลาผ่านไปกว่า 2 ปี  นึกสนุกอะไรไม่รู้  หยิบปากกาในกรุทั้งหมดมานั่งขีดเขียนเล่น  ลองเปลี่ยนหัว เติมหมึก แช่น้ำร้อน ดีบ้างไม่ดีบ้าง  จนกระทั่งมาถึงปากกาหมึกซึมที่เราลืมไปแล้วว่าเคยมี

          นั่งมองอยู่ตั้งนานก็เลยคิดว่าจะลองเอามันมาขีดเขียนอีกสักที    แต่หมึกมันแห้งแล้วนี่นา... ก็เลยเปลี่ยนกลักหมึกใหม่
          พอกดหมึกรีฟิลลงไปเท่านั้น “แป็ก!”  ไอ้ส่วนที่เป็นปลายแหลมของปากกาที่หดลงไปก็โผล่ออกมา ????  พอเอามาเขียนก็เขียนได้  ปลายที่เบ้ออกไม่มีผลอะไรกับตัวหนังสือ   อ้าว!  แล้วกัน!!!   ทำไมเมื่อ 2ปีก่อน เราไม่เคยคิดที่จะทำอะไรกับมันเลยฟ่ะ?

          ทำให้คิดว่า เรานี่มัน..???..จริงๆ    ทำไมไม่ลองเปลี่ยนหมึกเสียตั้งแต่ทีแรกน๊า?  จะได้รู้ว่าหัวปากกามันยุบเข้าไปเท่านั้น และตอนนั้นหมึกมันคงจะหมดพอดี    ของแพงขนาดนั้นน่าจะทนไม้ทนมือหน่อยสิ

ทำไมเราไม่กล้าแตะต้องปากกาเสียตั้งแต่คราวนั้น?ไม่อย่างนั้นเราคงได้ใช้ปากกาด้ามนี้ตั้งสองปีก่อนแล้ว

คงเป็นเพราะกลัว  ยอมรับการสูญเสียไม่ได้  และไม่กล้ายอมรับความจริง  ก็เลยถึงเก็บปากกามันไว้ในลิ้นชัก  ทิ้งไว้จนลืม

พอมาถึงตอนนี้ก็เพราะคงคิดว่า  ถึงอย่างไร...ปากกามันก็ใช้งานไม่ได้แล้ว  ถ้าจะลองทำอะไรอะไรกับมัน  อย่างมากก็เสมอตัว มันก็เสียเหมือนเดิม  (ซึ่งจริงๆแล้วสถานะของปากกาไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไปจากเมื่อสองปีก่อน)  คนที่เปลี่ยนนะ  ตัวเราต่างหาก! 

บางที  ถ้าเรากล้า! ที่จะทำอะไรสักอย่าง 

บางที...เราอาจจะได้....อย่างที่เราควรจะได้? 
และบางที...เราอาจจะไม่ได้...ในสิ่งที่เราไม่ควรได้

ปล่อยเนิ่นนานไปอาจจะทำให้เราเสียโอกาส   เพราะโอกาส...อาจไม่ได้นอนรอเราในซอกของลิ้นชักเหมือนกับปากกาหมึกซึมด้ามนั้น...